6.15

Door het leisteengrijze glas in het atrium van de stad zijn de gebouwen van ijzer en staal, grimmig in regimenten opgesteld. De eerste linie staat van mijn positie afgekeerd, daarachter hoge herenhuizen, onverzettelijk zij aan zij. En heel in de verte, vaag door de ochtendmist: het ziekenhuis, een betonnen fort. Bovenop de toren tuurt een groep nikkelen reuzen de invalswegen af. Het kanaal –buiten mijn zicht– vormt een onneembare gracht. Onvoorstelbaar dat boven dit niemandsland de zon nog zal verschijnen.

Jakobsladder

Kolossen stijgen op tot grote hoogten, tegelijk is het of de hemel naar beneden komt. In het water van het meer reflecteren witten en grijzen. Zelfs de huizen van het dorp hebben geen kleuren meer. Een scène uit een onheilspellende droom. Dan scheuren de wolken open. Kristallen vingers reiken naar het watervlak. Waar ze de golven raken, spat het licht er in duizenden scherfjes vanaf. Verbijstering zonder woorden.

Wieken

Het oosten spreidt een gouden gloed, die zich mengt met melkwit. Sidderend buigt de gloeilijn van een voorbij vliegtuig naar de aarde af. Onder de bomen van het Martinikerkhof hangt de geur van mos en vocht. Daar ligt tussen het paarse eikenblad een merel in het gras. Voorover. Roerloos. Diep genegen kop. Het zilver van het verendek geweken. De vleugels nog gespreid. Ik stok, getroffen door dit tere beeld van eindigheid. Dan klinkt er geritsel boven mij: er wiekt een houtduif op.

Ichthyosis

De hemel heeft een hagedissenhuid in blauw en grijs en rozerood. Een ogenblik later legt hij zijn vel weer af. De wolken trekken samen, laten los. Nieuwe formaties vormen zich, talloze kleinere en een enorme grote, een witte blaar op het kobalt van de lucht. En als het donker wordt, voltrekt zich een laatste metamorfose: een glad en zwart meisjesgezicht verschijnt met parelmoeren lovers en half verscholen tussen het haar de zilvermaan.

Bij een zonsondergang

De groenen van de singelbomen kleuren halfrood. In de asterperken liggen doornige kastanjekasten. Piepkleine mugjes zweven boven de struiken, een meeuw dobbert dromerig op het water. Het is windstil, toch ritselen geheimzinnig de klimopbladeren. Hoog in de lucht trekt een vliegtuig zijn blinkende streep. Westwaarts reist hij, de gloeibol achterna. Ik blijf nog staan, onwillig om dit beeld te verlaten. Pas als de laatste gloed is gedoofd, trek ik de balkondeur dicht, een beetje rillerig.

Camerastandpunt

De lage zon verblindt me even als ik het balkon op ga. De hemel schijnt geglazuurd. Een veren wolkendek rust op de daken. De haven van Portofino op een nazomerdag in september. Niets hoeft, niets ligt vast. De ruiten aan de overkant weerkaatsen het fosfor van het pleisterwerk, rode geraniums, olijvenboompjes. Waar ben ik in dat beeld? Ratelen van een helikopter brengt me terug. Terug naar mijn flat, terug naar de boodschappen, de vaatwasser en al het andere werk. Terug naar dit tijdstip op deze dag. Even na vijven, een nazomerdag in september.

De belofte

Hoewel het net half vier heeft geslagen, tempert zichtbaar al het namiddaglicht. Op een vlakke hemelzee laveren koolzwarte kraaien, behendig als zeelui aan boord van een uitvarend schip. Eén roep is voldoende om hun vlucht af te doen buigen. Door de kruintoppen van het park glanst een glimpje geel, dat een ogenblik later alweer door het wit is verzwolgen. Het is allemaal heel even, of zal het ooit nog zomer worden?