Huis aan de hemel: maart 2012

Notitieboek van licht en lucht

'We kunnen niet genoeg naar de lucht kijken', schreef de 19e eeuwse Haagse School-schilder Jan Hendrik Weissenbruch. 'We moeten het van boven hebben. Licht en lucht, dat zijn de grote tovenaars.'

Iedere ochtend als ik de gordijnen opentrek van mijn appartement in de binnenstad van Groningen word ik begroet door een kersverse hemel. De kleur van de lucht, de vormen van de wolken, de matte ochtendschemering, het licht van de ondergaande zon: ze beïnvloeden de sfeer waarin mijn dag verloopt.

'Huis aan de hemel' is een literair notitieboek in de vorm van prozagedichten. Voor mijn observaties put ik soms uit eerdere ervaringen, maar altijd zijn die verwerkt rondom actuele impressies van licht en lucht. Lees mee en raak geïnspireerd om zelf je ogen wat vaker op het hemeldak te richten en te genieten van wat je daar ziet.

De titel van deze blog is ontleend aan een nummer van Cesaria Evora -'Tiempo y silencio'. Via deze links naar YouTube kan je een filmpje van het nummer bekijken en beluisteren. Casa en el cielo 1 of Casa en el cielo 2

donderdag 29 maart 2012

Oosterpark

Snel, alsof een toneelmeester het decor van 'de stad bij nacht' optrekt, verdwijnt het donker. Maar de volgspot blijft gedoofd. Aan de vijver dommelen eenden met weggeborgen koppen. Vocht druipt van schrale struiken en op het grasveld parelt dauw. Hoog in de ongebladerde bomen zijn kraaien nesten aan het bouwen. Klagelijke kreten klinken op. Zoals uit een koor in een Shakespeariaans treurspel. De goede dingen van de dag zijn nog slaapziek. Al heeft de dag zijn ogen geopend.

woensdag 21 maart 2012

Retour

De stad is een eiland in de groene zee. Twee lijnen brengen de wereld binnen. Je was hier liever niet of nooit meer geweest. Een vooruitgeschoven post van een leven dat elders wordt geleefd. Hoe vaak niet heb je in jouw dromen deze stad verlaten? Iets hield mij hier. De haven, omarmd door huizen, is een plaats van blijven. Geen skyline, geen metro, zelfs geen tram. Het ommeland te vlak, te weids, te leeg. Te ruw stoot de hemel op de aarde. Maar als ik de eerste flats ontwaar, het viaduct, de pastellen van de brug, dan juicht mijn hart: ik ben terug.

donderdag 1 maart 2012

Grijstonen

Pezen schijnen wit te zijn, hersenen zijn grijs en vlees is bruin bestorven. Zo strekt zich als een opengelegd lijf het landschap voor mij uit. Nevelen vervagen elke vorm. De uitgebeende gronden ademen hun laatste dooivocht uit. Het is maart: niets houdt de hefboom van de tijd nog tegen. Maar vandaag heerst ongeduld in alle varianten grijs.