Oogwenk

De ochtend verwaaide in een oogwenk. De middag verregende voordat hij begon. Maar vannacht, toen ik opstond omdat ik schreeuwen hoorde, raakte mij onverwacht de eeuwigheid aan. Tegen de schoonste hemelkoepel die zich ooit toonde, stond een rookglazen halve maan. Sterren, groot en klein en talrijk, fonkelden als droppels op een donker raam. Zelfs de kreten van het stel op straat zette mij niet in beweging. Alles leek mogelijk zolang ik daar maar bleef staan. 

Zwarte Messias

De regen maakt mijn haren nat. Druipende haren die plakken langs mijn slapen en wangen. Maar in jouw stugge kroes schitteren kristallen. Hoe kan het dat regen jou beter staat? Je komt uit het droogste land ter aarde! Je zegt: ‘Ik zie mijn hemel in jouw ogen, echt waar.’ Een compliment dat me ongemakkelijk maakt. ‘Is er ooit een zwarte Messias geweest,’ vraag ik (misschien word je dan kwaad), ‘als je Mandela even niet mee zou rekenen?’ Je lacht zowaar. Zoals alleen een Afrikaan kan lachen in de regen. En het grijs dat ons omgeeft, verdwijnt in je geopende mond, achter je ivoorwitte tanden. Je antwoordt: ‘Maria leeft.’   

Ik zag het

Ik zag het licht door de waterspiegel breken. Bundeling van het helderste wit. Puur en volledig. Allesomvattend licht dat de schemering doorboorde. Hunkerend. Koesterend licht. Geur van gember- en honinglicht. Zilt smakend licht. Nooit onderbroken. Omhelzend licht. Ontsluitend licht. Hoogverheven licht. Leidend. Voleindend. Volkomen. Tot ik mijn ogen opende.

Warfhuizen

Waar eens een eilandgeest waarde, kruien leien leem. Afgedamd zijn de waterstromen, ingedijkt, bedwongen. Sluizen, zijlen, bruggen vormen ankers in een oceaan van groen. Als masten in een haventje verheffen zich op een wierde de bomen. De geur van mest en hooi. Ergens ronkt een tractormotor. Het trage licht strijkt langs de wolkenhemel, die het vlak in helften deelt. Zo hoog, zo ver, zo ruim, zo breed, dat mijn blik als vanzelf naar binnen keert. Op zoek naar woorden die de leemte vertellen kunnen. 

Barbaarse vertellingen

De scherf van een granaat heeft jou gemist, stond in een vergeten krant. Waarom? Je mooie lijf niet stuk gereten op de kale vloer van een aan puin geschoten huis. Niet jij. Je ogen niet gebroken, al is je wang geschramd. De geheimenis van de dood binnen handbereik. Mij trok het licht. Jouw lot, met zijn gekromde vingers, rosse vacht, zijn gretig kijken, bleef een schim voor mij. Toch, in het dicht begroeide bos   -de dorre tentakels onderin, het afgestorven grijs- keerde ik terug naar jou. Ik hoorde regendruppels ruisen. Zo fijn, dat door het naalddak geen de bemoste bodem raakte waarop ik zat. Niet jij.

Geïnspireerd door: ’Contes Barbares’ van Paul Gauguin