Nachtofficie

Slaperige klanken van de bandoneon drijven uit de open ramen. Lokken mijn ziel terug in mijn lijf. Maar het asfalt brandt onder mijn moe gedanste voeten. Kom mee naar huis, zeg jij. Alles beweegt. Steeds veranderen de kleuren van de neonletters. Mojito is verraderlijk spul. Je hebt gelijk. Je grote hand omklemt de mijne. De torenklok slaat eenmaal: het is half vijf. Maar de wachter slaapt en sluimert niet. Deze nacht is nog niet voorbij.  

Ariadnes draad

De duisternis valt vroeg in vanavond. Het landschap verliest zijn trekken al. Kruinen smeden zich aaneen tot een grillige ommuring. Door de kieren verschijnen en verdwijnen lampen van een verre boerderij. Vuurvliegjes die meteen uitdoven. Voor ons zweeft een leegte waarin niets lijkt te bestaan. Het asfalt reikt niet verder dan de lengte van het lichtspoor dat wij volgen. In deze onwereld vormt de vangrail onze draad. Terug naar het einde. Terug naar een transcendente tijd.  

ovt

De wind trekt diepe rimpels in de vaart, de toppen van de populieren buigen. Even later slaat er regen tegen onze autoruit.  Zif zaf, zif zaf. De wissers vegen halve ovalen, waardoor het landschap in tweeën splijt. ‘Morgen zou mijn vader 86 worden,’ zeg ik, meer tegen mezelf. Zif zaf. Alles is gedompeld in lood en zink. Je knikt. De waarheid vraagt niet om woorden. En als we de snelweg op rijden, voegt er boven ons een strook hemelblauw in. Even zelfs komt de zon langs het wolkendek kijken. Klik: de wissers liggen weer stil. Maar in de spiegel kan ik op de achterruit nog druppels zien ter herinnering aan een onvoltooide tijd.   

Onhoorbaar herfst

Mijn klipklop op de natte stoep, zuigende sporen van de bus over het wegdek van de brug: de herfst van mij jeugd zingt in mijn oren. Het donker komt na een korte schemering waarin elk geluid nog groter klinkt. Het stotteren van een brommertje, slaande autodeuren, een plastic tas, vlaggen die zich van hun stalen koord los willen rukken. En als ik op de singels loop, ploft er vlak naast mij een kastanje neer. Wat gaat het vlug, denk ik verbaasd. Dan, in een impuls, keer ik op mijn schreden terug. Ik raap de kastanje van de grond en steek hem in mijn zak.