Stedumerweg

De hemel bloedt boven de woeste leegte. Het is of de wereld ten einde komt. Rakelings scheert de vuurbol langs de aarde. Neveldruppels slaan het licht in miljoenen fracties uiteen. Het spreidt zijn magische licht over de schapen, die alleen uit ruggen bestaan. Het laat de iepen in de houtwal gloeien, het raakt de naakte buik van de trekvaart aan. Westwaarts rijd ik, de vuurgrens tegemoet. Weg van het verworpen land aan de Stedumerweg. 

Prinsentuin in de regen

Waarom loop ik hier? Ik heb het allemaal eerder gezien: de natte kiezels, de donkervochtige muren, de treurwilgen die mismoedig druipen. Doorgaans ga ik aan de poort voorbij. Toch ben ik hier. Prinsentuin in de regen. Omlijst door het venster van de loofgang staat een roos die Erotika heet te prijken. Dikke droppels bedekken haar zoet wasemende huid. Prinsentuin in de regen. Aartsengelwortel, monnikskap, roomse kervel en valeriaan herinneren aan oude kloosterhoven. Ze groeien zusterlijk zij aan zij met kruipend zenegroen, absint alsem en stinkende gouwe. Als ik onder de linden schuil, schudden die hun water uit. Prinsentuin in de regen. De bomen vloeien en suizen. Zelfs de verkeersgedruis lijkt afkomstig uit een andere eeuw. Ik wil nog even blijven. 

Licht van belofte

De zomer heeft zich teruggetrokken naar de randen van de dag. In het halflicht van de morgen blinkt een belofte, die niet kan worden ingelost. De noordenwind schuift zware pakken binnen. Alle kleuren lijken met fluor aangestipt. Roeken vergaderen op het hof in de bomen. Een kruist er zelfbewust mijn pad. Alsof hij weet dat zijn grauwe dracht de dag zal gaan regeren. En toch, zodra het avond wordt, zet een barnstenen zon de stad in zwavelkleuren.  

Niets

Alles verandert, niets blijft. In het voorjaar ontkiemt de zomer, augustus luidt het najaar in en ten slotte zal ook de winter komen. Niets beklijft. Hoop verpulvert, verlies omlijnt nieuwe vormen. Aan de horizon verschijnt het eerste licht. De morgen heeft de nacht alweer overgenomen tot ook deze dag verglijdt. Zilveren wolken drijven voort. Een merel laat zijn ochtendlied horen. De sirene van een ambulance neemt de tonen over: een leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Niets staat stil. Na elke herfst komt de winter, het voorjaar, daarna de zomer. Alles blijft.

Losjes gebaseerd op ‘Everything must change’ van Oleta Adams

De stilte zingt

De stilte zingt. Het carillon spant ruime bogen. Paukenslagen op het hele uur. Het hemelvel trilt. Roeken komen langs gevlogen: ze laten in hun roep castagnetten klinken. De snerpende fluitjes van spreeuwen daar overheen. Een meeuw dreigt en smeekt, maar vindt geen gehoor. Dan is er alleen nog een onbestemd ruisen. Duiven klapperen op de dakrand neer en koeren met borststem over en weer. De atmosfeer is vervuld van klanken in alle pigmenten. Eindelijk spoelt de zon wat vanille over de toren heen. Heel kort. De klok slaat half tien.