Vraag me niet waarom de lucht teerblauw is als een babydekentje. Vraag me niet waarom de zon, die laag over de daken strijkt, door roze stralen wordt omhelsd. Vraag me niet waarom een kinderstem me roert tot tranen. Vraag me niet waarom mijn lippen beven wanneer ik je daarover vertel. Als het lijf de ziel omknelt, voel je dat de ziel bestaat. Je vraagt me, waar jouw ziel zich dan heeft verborgen. Ik moet je het antwoord schuldig blijven. Je hebt de waarheid met je meegenomen toen je je lichaam achterliet. Misschien, voor de duur van dit gedicht...? Ik weet het niet.
