Meeuwen tasten de hemel af. Geen wolken, geen zon om de diepte in te schatten, alleen dat vale vlak. Maar als de trein zich in beweging zet en ik mijn blik laat dalen, zie ik witbevroren land, door onzichtbaar draad gescheiden, sloten met een vliesdun laagje ijs erop, de schoorsteen van de melkfabriek waaruit blanke rook komt drijven. De stalen wielen hervinden hun cadans. Boerderijtjes schieten voorbij, weidegrond en kleine stations waarlangs we stapvoets rijden. Uiteindelijk: volkstuinen, kantorenflats en de eerste huizen. Een lijn waaraan vergeten wasgoed stijfjes wiegt, tegen een heg een stel roestende fietsen. De achterkant van de stad, slordig afgehecht.
