Huis aan de hemel: Warm onthaal

Notitieboek van licht en lucht

'We kunnen niet genoeg naar de lucht kijken', schreef de 19e eeuwse Haagse School-schilder Jan Hendrik Weissenbruch. 'We moeten het van boven hebben. Licht en lucht, dat zijn de grote tovenaars.'

Iedere ochtend als ik de gordijnen opentrek van mijn appartement in de binnenstad van Groningen word ik begroet door een kersverse hemel. De kleur van de lucht, de vormen van de wolken, de matte ochtendschemering, het licht van de ondergaande zon: ze beïnvloeden de sfeer waarin mijn dag verloopt.

'Huis aan de hemel' is een literair notitieboek in de vorm van prozagedichten. Voor mijn observaties put ik soms uit eerdere ervaringen, maar altijd zijn die verwerkt rondom actuele impressies van licht en lucht. Lees mee en raak geïnspireerd om zelf je ogen wat vaker op het hemeldak te richten en te genieten van wat je daar ziet.

De titel van deze blog is ontleend aan een nummer van Cesaria Evora -'Tiempo y silencio'. Via deze links naar YouTube kan je een filmpje van het nummer bekijken en beluisteren. Casa en el cielo 1 of Casa en el cielo 2

dinsdag 11 oktober 2011

Warm onthaal

Door de schaduwnacht beweegt de bus zich pijlsnel voort. Niets dan zwartheid om ons heen en soms een clair-obscur waar een tankstation opduikt. Maar wij glijden -op weg naar ons doel– de duistere tunnel alweer in. Een lange stoet paradewagens rijdt met fonkelrode ogen voor ons uit. Op de voorruit daalt een wolk minuscule pailletten neer. Het schijnsel van de straatlantaarns werpt witgloeiende kegels langszij: mijn eregalerij. Ik weet: mij wacht een warm onthaal. Groningen 13 km. De ruitenwissers juichen mij toe met hoog geheven armen. Links en rechts staan lange rijen pylonen. Beveiligers, stram langs de vangrail opgesteld. Wanneer de Westpoort dan nadert, stift ik nog snel mijn lippen bij. Klaar om, als de fotografen flitsen, mijn mooiste lach te tonen. Maar zodra de deuren open draaien, stap ik terug in de realiteit: geen aansluitende bus en wel een akelig miezerregentje.