Lauden

Voor de lauden werd niet geluid, toch was het jouw laatste morgen. De hemel brak open en de zon goot haar aureoline over de velden uit. Je hield van de met zout doordrenkte kwelders, van de wind die ’s winters guur kan zijn, van het uitzicht zonder einde. Nu zweef je als een zwemmer in geheime zee met de getijden mee. In het titaanwit boven de dijk staat jouw penseelstreek ter ondertekening van de eeuwigheid en het heden.

Ter herinnering aan Betty Wiersma

Zestien

De tijd dat ik kon zeggen ‘later’ is voltooid. Nooit had ik veel verwachtingen of dromen: het leven scheen mij al zo lang en groot. Hoe zou het zijn, dacht ik vannacht, als ik nog eens zag met tienerogen? Op een namiddag van school naar huis fietste ik langs de Esserberg. De lentezon viel door het ritselende loof in talloze vlekjes op mijn huid. Schapen lagen loom in de wei, een merel floot zijn lokkende toon. Boven de heg blonk het rood glazuren dak van een boerderij. Nergens was een mens te zien, de hemel was strak en schoon. Van heel hoog scheerde plotseling een meeuw naar beneden. Een oerkreet ontsnapte zijn keel. Het was alsof hij mij riep. Dat besef ik nu voor het eerst.   

Schuchter

Het landschap bestaat uit horizontalen. Koolzwart woud omzoomt het boerenland. Verder groenen zover het oog kan reiken, van limoen tot viridiaan. Alom aanwezig zijn de wolkenformaties, hoog en breed en log en traag. Dan zwelt de wind en drijft ze uit elkaar. Witte plukken dobberen met sierlijke veren als zwanen op het hemelmeer. Telkens komt de zon me begroeten, heel schuchter en maar voor heel even.