Maan boven Rome

27ºC. Rome. De zon heeft zich in tweeën gesplitst. Buiten het Pantheon laat ze haar blikkerlicht branden. Door de oculus in de koepel werpt ze haar mildste blik. Het gemurmel van honderden stemmen, duizend schuifelstappen op de marmeren vloer, het sprakeloze wachten op het ongekende: alles schijnt in overeenstemming met die weerglans te klinken. In de kokerstraal zweven ragfijne deeltjes, als om ons te laten weten waaruit wij opgebouwd zijn. Van ontzag vervuld verlaat ik de kerk. En bij avond verschijnt boven het Castel Sant’ Angelo een bijna volle maan. Dezelfde maan die staat boven Groningen. Dezelfde maan die zal schijnen wanneer ook ik dwarrel als een stofje in het licht van het Pantheon.

Doof alle lichten

Doof alle lichten: genoeg is genoeg voor vandaag. Zoek met je mond de mijne. Herinner je wie ik ben. Laten we dansen in het donker, dicht tegen elkaar. Ik zal weer voor je vallen net als toen. Breng het heilige water aan mijn lippen. Vul de schemering van mijn ziel. Altijd was ik bang voor wat er zou gebeuren. Maar dat ben ik niet langer meer. De melodie, het ritme slepen me mee. Soeverein, zo voel ik me, van alles los gezongen. En als het licht van de morgen de herinneringen heeft weggeveegd, hoor je misschien mijn naam nog in de fluistering van de zee.

Ode aan Donna Summer 

Nooitzomernachtsdroom

Ik droomde dat ik juist ontwaakte. De wereld om mij heen was glanzend geel. Zonnestralen dansten op de blanke huid van mijn armen. In de zinderstilte hoorde ik het pulseren van mijn hart. Maar toen ik mijn ogen opendeed, drukte een onzichtbare hand mij neer. De matte atmosfeer doofde alle zinnen. Tussen de gordijnen door scheen de zon zwak en omfloerst. Als een blind geslagen oog. En ik verlangde terug naar mijn net verlaten droom.