Kind of blue

De tijd verstrijkt. De tijd herijkt zich. Van de dagen rest niet meer dan een smalle strook. Regen komt en gaat in vlagen, als gestage jazz waarin een trompet zijn lijnen vlecht. Op het Akerkhof gekomen verstijf ik: het is of een enorme kraai is neergestort. Maar nee, in het prevellicht knielt op het gras een paraplu. De losgescheurde stof beeft en siddert en de baleinen zijn verwrongen tot een geschonden lach. Als de wind er vat op krijgt, heeft het ding geen enkel verweer. Zonder pardon wordt het tegen een boom gesmeten: vreemde vrucht in een verkeerd seizoen. Eenzaam, veronachtzaamd, lijdzaam ding. You make me feel a kind of blue.