Uit het geheugen opgetekend

De muziek stopt met een droge klik, mijn thee is koud geworden. Toch blijf ik gekluisterd aan de bank. De stilte is enorm. Gisteravond nog heb ik je ruwe wang gekust. Je was vrolijk en vol goede gedachten. Over hoe je gauw genezen zou en hoe we dan samen weer eens naar de stad zouden wandelen. Ik ben die weg alleen gegaan. In de zoelte van de zomernacht, die elk geluid met velours omkleedde. Weer sta ik aan je bed, je hebt je korte strijd gestreden. Onder het dunne ziekenhuislaken ben je al nauwelijks meer overgebleven. Het raam staat open. Buiten ruist de branding van stad. En ik zie hoe achter de daken -in machtig rood gezonken– de zon heel langzaam ondergaat.