Halo

De wereld lijkt op zijn kop te staan: boven mij een oceaan, zo ver mijn mensenoog reikt. In het groene water: een archipel, omgeven door bloedrode koraal waar de zon haar laatste stralen werpt. Dreigend zwarte wolken vormen een continent, een schiereiland smeedt zich daaraan. De engte is niet breder dan een potloodlijn, waarover even later zeewater schuimt. Elk moment verwacht ik dat uit de baai houten scheepjes komen zeilen. Vissersmannen aan boord die met behendige gebaren vlak langs de kust hun netten spannen. Jongetjes duiken van de rand en zwemmen met de bootjes mee. Daarna leggen ze zich te drogen op het strand, terwijl het avondlicht over de golven speelt. Heerlijke halo van mijn geest, die ik helaas –wanneer de duisternis wint– moet laten gaan. Al denk ik, als een vrachtwagen passeert, aan een schip in de nacht op weg naar verre havens. En hoe eenzaam de oceaan in het donker moet zijn.