Huis aan de hemel: Verloren land

Notitieboek van licht en lucht

'We kunnen niet genoeg naar de lucht kijken', schreef de 19e eeuwse Haagse School-schilder Jan Hendrik Weissenbruch. 'We moeten het van boven hebben. Licht en lucht, dat zijn de grote tovenaars.'

Iedere ochtend als ik de gordijnen opentrek van mijn appartement in de binnenstad van Groningen word ik begroet door een kersverse hemel. De kleur van de lucht, de vormen van de wolken, de matte ochtendschemering, het licht van de ondergaande zon: ze beïnvloeden de sfeer waarin mijn dag verloopt.

'Huis aan de hemel' is een literair notitieboek in de vorm van prozagedichten. Voor mijn observaties put ik soms uit eerdere ervaringen, maar altijd zijn die verwerkt rondom actuele impressies van licht en lucht. Lees mee en raak geïnspireerd om zelf je ogen wat vaker op het hemeldak te richten en te genieten van wat je daar ziet.

De titel van deze blog is ontleend aan een nummer van Cesaria Evora -'Tiempo y silencio'. Via deze links naar YouTube kan je een filmpje van het nummer bekijken en beluisteren. Casa en el cielo 1 of Casa en el cielo 2

zondag 20 januari 2013

Verloren land

Wolken met kappen van basalt en graniet dreigen het land te verpletteren. Waarom zie jij dat niet? In de zwarte grond is alle leven doodgevroren. Waarom voel jij dat niet? Aan de westelijke einder is een zwavelvuur ontstoken. Waarom ruik jij dat niet? In mijn droom vannacht vluchten we samen de schaduwstad in. De gebouwen zijn er zonder ramen en deuren. Op mijn lippen proef ik de smaak van bederf. Wie zich verliest gaat verloren in dit hermetische vergezicht.