Huis aan de hemel: november 2012

Notitieboek van licht en lucht

'We kunnen niet genoeg naar de lucht kijken', schreef de 19e eeuwse Haagse School-schilder Jan Hendrik Weissenbruch. 'We moeten het van boven hebben. Licht en lucht, dat zijn de grote tovenaars.'

Iedere ochtend als ik de gordijnen opentrek van mijn appartement in de binnenstad van Groningen word ik begroet door een kersverse hemel. De kleur van de lucht, de vormen van de wolken, de matte ochtendschemering, het licht van de ondergaande zon: ze beïnvloeden de sfeer waarin mijn dag verloopt.

'Huis aan de hemel' is een literair notitieboek in de vorm van prozagedichten. Voor mijn observaties put ik soms uit eerdere ervaringen, maar altijd zijn die verwerkt rondom actuele impressies van licht en lucht. Lees mee en raak geïnspireerd om zelf je ogen wat vaker op het hemeldak te richten en te genieten van wat je daar ziet.

De titel van deze blog is ontleend aan een nummer van Cesaria Evora -'Tiempo y silencio'. Via deze links naar YouTube kan je een filmpje van het nummer bekijken en beluisteren. Casa en el cielo 1 of Casa en el cielo 2

zondag 25 november 2012

Van verre

Grijs rijst aan het oosten, met een zweempje rood omzoomd. In het transparante ochtendblauw kruipt traag de zon omhoog. Hij kwam te vroeg. Toch, van verre heb je hem herkend. Je trad hem zonder voorbehoud tegemoet. Kalm heeft hij zijn wang aan je borst gevlijd. En als de avond valt, is de hemel van zuiver turkoois. Paarse wolken, vlak en langgerekt, schrijden statig voorbij. Even gloeit er een kegel op. Dochter van twee moeders wees gegroet.

zondag 11 november 2012

Zondag

Na een miezerweek ineens een zondag. Niet uitbundig, maar toch een dag met zon. De lucht is glad en onbeschreven. Alsof we op de terugweg naar het voorjaar zijn. Maar in de tuin heeft de tijd onverbiddelijk sporen getrokken. Dorre bloemen, verteerde stengels en overal dood blad. Uit de aarde stijgt de scherpe geur van humus op. De grond voelt stug en vettig aan. Met een paar knippen is de hazelaar gekortwiekt. Zullen we de rozen nog even zo laten staan?

vrijdag 2 november 2012

Spierwit

Het blauwgroen van de morgen vloeit langs de ruiten aan de overkant van de straat. Op lichtend gele wolken drijft de ochtendzon. De koperen trans van de toren is met ecoline tegen de hemel gepenseeld. Een bovenaardse wereld, waarin ik de vreemdeling ben. Geleidelijk slinken alle tinten. Tot alleen het grijs nog blijft. En als om dit grijs te loochenen, kringelt uit een schoorsteen een sliertje spierwitte rook.